علاء دولت خوارزمشاه دین پرور

خدایگانی ، دریا دلی ، خداوندی

شده مسخر پیمان او شهور و سنین

بقا بدوست کرم را ، چو جسم را بروان

بجنب قدر رفیعش ستاره را چه محل ؟

بخندد ار طرب مهر او همی خاتم

نشاط مجلس او لعل کرده چهرهٔ گل

نشانده لشکر او باد صولت خاقان

خدایگانا ، امروز گرز تو کردست

حذر ز تیغ تو خصم تو کی تواند کرد؟

کرم نگیرد هرگز نظام بی کف تو

چو دور چرخ تویی اصل ناز و مایهٔ رنج

فرود قاعدهٔ قدر تو مدار فلک

ز بهر رزم تو غنچه بباغ چون پیکان

علو قدر عدوی تویی خطر چو هبا

سپهر مهر ترا از سعادتست نجوم

جهان گشوده ثنای ترا چو تیر دهان

بقهر خصم تو در سهم چرخ تیر و کمان

ز عدل تو حشر ظلم چون بر آتش موم

کشیده رأی تو در ساعد ظفر یاره

هزار قاعده در نکتهای تو مدغم

ترا نخوانم نیک اختری نمونهٔ چرخ

خدایگانا ، اقلیم ماوراء النهر

تبارک الله ! ازان رزمگاه هایل تو

گشاده دست اجل از رخ فنا پرده

ز گردد قبهٔ اخضر چو ساحت هامون

قبار موکب تو کرده چشم گردون تار

ز هیبت تو شده قاهران همه عاجز

فکنده رمح تو ساعتی ازان مردم

هزار جوشن و تن در میانهٔ جوشن

خدایگانا ، بر کشوری شدی غالب

همه نواحی او طرفگاه کینه و سوز

چو عمر دهر زوالی بدو نگشته فراز

گسسته شیر در اکناف او ز وحشت پی

بپیش روی درون صد هزار ناوک و شل

بگرد قلعه بصد شکل باره ای محکم

گشاده گشت بتیغ تو قلعه ای ، که برو

رسیده خندق او را بپشت ماهی قعر

بحیله دیده ناظر جدا نداند کرد

بسطح او بر ، ز آسیب چنبر گردون

ز منجنیقش چون بر زمین فتادی سنگ

چو ابر حصن و چو باران و برق تیر و حسام

حصار خصم تو گفتی بهار بود و لیک

خراب کردی آن قلعه در یکی ساعت

ز بیم تیغ تو مردان آن حصار همه

وزان مبارزت تو مبشر دولت

خدایگانا ، باز آمدی بمرکز عز

گرفته بیضهٔ ملک تو از دوام نشان

شعار را تو از چرخ تحفهای فلک

فگنده در ره تو خاک مفرش دیبا

اگر بسالی نزدیک شد که موکب تو

تو آفتابی واز نقطهٔ حمل سالی

اگر ملوک ز تیغت نهان شدند ، بلی

ترا بخلعت ، شاها ، چه مفخرت باشد؟

شد از جواد تو با قدر خلعت سلطان

همیشه تا که فلک روشنست از خورشید

زمام دولت و ملت بدست جاه سپار

ز کردگار ترا باد بی غمی همراه

فلک جناب ترا سال و مه شده بنده

کشیده رفعت جاه تو بر ستاره علم