جهان ظفر پادشا بو المظفر

سپهدار اسلام ، اتسز ، که نامش

خداوند دین و خداوند دولت

ستوده به باطن ، گزیده بظاهر

همه محض بخشش ، همه صرف دانش

شده پست بار رفعتش هفت گردون

سپهر سیادت بجاهش مزین

ز اوصاف او حیرت چرخ و گیتی

کرامات گیتی به ذاتش مبین

شده لعل از شادی روی او گل

کرم از کف راد او گشته پیدا

نماید از ایادی دست جوادش

سر نیزه نصرت افزای او را

جهان گیر شاها ، عدو بند گردا

کشیدی ز بحر نظام ممالک

سپاهی ز هیبت چو امواج دریا

بنیزه همه حافظ عهد رستم

در ایوان ریاحین عشرت یکایک

گه وقفه باشند صفدار ، لیکن

نجویند در عمر از صف هیجا

گهت بوده اقبال ایام همره

شده همچو هامون اغبر بصورت

زدی بر حصاری ، که چرخ معظم

بن خندق او رسیده بمرکز

همه خاک اکناف او منشأ کین

ز آسیب چنبر صفت چرخ گردون

در آن قلعه ای باک قومی ، که بودی

که طعنه نوک سنان را برغبت

همه تن بتن عاشق تیر و نیزه

نه شیران ، و لیکن چو شیران بقوت

حسد برده بر وقفه شان کوه بابل

سوی مشرب مرگ تازان بهیجا

سر اندر زوایا کشیدند جمله

ز نام تو کردند یکسر هزیمت

بماند ندا ز خواب و خور همچو نقشی

همه از خیال قبول تو حیران

دماری برآوردی از حصن دشمن

بتازنده خیل و ببازنده نیزه

گرفتی بداندیش و بدکیش خود را

ز کوهش بصحرا فگندی و آنگه

اگر کافر نعمتت گشت ، اینک

و گر کرد احمر بکین تو رخ را

و گر اصطناع ترا گشت منکر

فگندیش در فرغر مرگ زیرا

پلنگان حربند جیش تو و آن به

ز مار و ز ماهی و کردار ایشان

و لیکن ندانست دانا کزین دو

یقین شد چو دشمن ز زخمت نگون شد

یکی نخوتی داشت در سر حسودت

بیک خطه قانع نگشت از ممالک

سرش هست در دام یک خطه از تن

چو مخرج نبود از دیار تو او را

سری داشت ، او ، لیکن از کاه فربه

ازین فتح خواهند کردن حکایت

ترا باد هر لحظه فتحی بدین سان

بجز تو چنین فتح را کیست لایق ؟

چو یزدان بگسترد فرش جلالت

همه عدل ورز و همه مکرمت کن

بپرور تو در کار گیتی درختی

الا تا بود در فلک ماه و زهره

لوای تو بافتح بادا مقارن

تن تو ز راحات پوشیده کسوت

ز تأیید ایام و اقبال گردون