بباغ راه گستردند فرش حله و دیبا

بباغ اندر شکوفه شد چو خد دلبران زیبا

همه اکناف بستان هست پرمرجان و پر مینا

پر از اعلام رنگین گشت هم پستی و هم بالا

زمین شد تازه و خندان به سان چهرهٔ عذرا

چو کوشش گاه کاوسست زینت همه صحرا

دهان لاله از ژاله ، شده پر لؤلؤ لالا

ز گوهر عرصهٔ هامون سراسر گشته چون دریا

ز لحن بلبلان مانده بحیریت نعمت عنقا

که از جیب هوای تیره آرد روشنی پیدا

که چشم اکمه نرگس کند در بوستان بینا

بخوبی و بلعلی ارغوان همچون رخ حورا

گرفته در میان باشند دو روی گل رعنا

تو گویی ساقیان ابر دادستندشان صحبا

منور چون عبادتگاه راهبانان شب یلدا

زمینست این، ندانم، یا رواق گنبد خضرا؟

که تا بنمود ابراز برق رخشنده ید بیضا

چو بخت شهریار حق شد از سر تازه و برنا

عدو مال ولی پرور ، علاء الدین والدنیا

نه در دولت ، نه در نعمت ، نه در آلا ، نه در نعما

و زو آسایشی دارد روان آدم و حوا

جناب او پناه خلق در سر و در ضرا

کمینه قاید از درگاه او صد بار چون دارا

بنان راد او کرده رسوم جود را احیا

ز رای او ربوده نور قرص مهر در جوزا

ز شاهان همه گیتی ندار هیچکس همتا

هنر از طبع تو متقن ، هدی از جاه تو والا

بسوزد تیغ جان سوز تو جان در قالب اعدا

نه یک شخصی، که صد جیشی، همه جوشنده در هیجا

بگوش جان زمانه کرد فرمان تو را اصغا

ثنای ذات میمونت شده سرمایهٔ دانا

بعنف و لطف در امر تو هم خارست و هم خرما

بپیش رایت شاهان نیابد زحمت غوغا

همه اطراف جابلقا، همه اکناف جابلسا

به سوی صدر تو آرند مال طایف و صنعا

باسم تو کند خطبة امام خطهٔ بطحا

جهان آنرا کند تنفیذ و چرخ آنرا کند امضا

بآخر سوی کل خویش باشد مرجع اجزا

در استیصال بدخواهان سپردی راه استغنا

همیشه تا که از ارواح باشد قوت اعضا

بداندیش تو بادا در مصایب خسته و رسوا!

ز نعمت های مستصفی و دولت های مستوفا

چنین ماه و چنین سال و چنین روز و چنین آلا