صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست

آراسته از طالع او روی سپهرست

در خدمت او تقویت خرد و بزرگست

طبعش بگه فضل، نه طبعست، که بحرست

از کوشش او در همه آفاق دلیلست

ای آنکه بمقدار علو خطرت را

ز اولاد قرآن چرخ بزرگی نشانست

از مائدهٔ جود تو آسایش جسمست

گسترده زمین جاه ترا زیر نگینست

در نصرة حق فعل تو صد خیل و سپاهست

از حسن شمایل تو چو رضوان جنانی

صدرا، تویی آن کس که خداوند هنر را

سرمایهٔ سودی همه کس را و رهی را

رفت آب من از روی و مرا روز و شب از رنج

آن عیش چو نوش من ازین غصه شرنگست

گر نان برود باک نباشد، چو برفت آب

سعیی بکن آخر، که بآفاق بگویند:

تامدح تو گویند همه عمر از دل و از جان

از تازی و از پارسی ارهست تفاخر

فضلم چو ایادی تو بی حد و شمارست

تا ابر درفشان سپه فصل بهارست

بادی تو بشادی، که مخالف بغریوست

خالقان همه اندر کنف حفظ تو بادند