ای آن که هر چه بایدت از بخت نیک هست

تا از قضا پدید شد آثار هست و نیست

معلوم شد مگر که تو از نسل آدمی

دشمن اگر به حیله کند با تو همبری

با دولت عریض تو دهر فراخ تنگ

نارسته همچو لفظ تو دری ز هیچ کان

جان داد حشمت تو تنی را به رنج کشد

از هیبت تو حاسد تو در زمین فتاد

وقتست اگر دراز کنی بر زمانه پای

دی هر که از شراب خلاف تو مست بود

صد در گشاده گشت ز محنت بر آن کسی

در هر دو گام حز ترا بیست ناظرست

خصم تو گر بمیرد راضی بود به مرگ

پیوسته تا ز انجم روشن ترست ماه

بادا چو شهد عیش تو، کز رشک جاه تو