تویی که خنجر تو شد مکان آتش و آب

بدست خشم تو و عفو تو سپرد فلک

رواق حشمت تو بربر سپهر و نجوم

ز تف سینه و اشک دیده ماند ستند

خدایگانا، معدوم و مندرس گشتست

حمابت تو شده پاسبان ملت و ملک

ز جنگ و صلح تو بیم و امید اختر و چرخ

تبارک الله؛ از آن تیغ آسمان صفتت

ستارگان را بر آسمان قرآن باشد

ز تیغ و گرز تو باشد نفیر جوشن و خود

حسامت آتش و آبست و این شگفتی بین

بملک های شگفتست تیغ تو ضامن

وجود گوهر اگر در صمیم کان باشد

چو حد تیغ تو دیدند عاقلان گفتند

ز رأی روشن و از طبع صافی تو کنند

دریغ کاتش و آبست بی زبان، ورنی

نهاد آتش و آبست بی روانی، ورنی

جهان ز خنجر تو پر ز آتش و آبست

بکند عدل تو بیخ بنای فتنه و ظلم

بفر خدمت صدر تو چون خلیل و کریم

بوقت سوختن و ساختن پدید کنند

همیشه تا که ببالا و پست دارد میل

بچهره زرد ، بپیکر گداخته بادا

دل مخالف و چشم منازعت بادا

بزیر ران جلالت زمانه رام چنانک