چو تو نباشد، دانم، کسی بزیبایی

کرا بود ز چنین صورتی شکیبایی ؟

هزار چشمهٔ خون از دو دیده بگشایی

گهی ببار عنا شخص من بفرسایی

بجان رسیده مرا کار و هم نبخشایی

بر چو سیم دردا که رفت و برنایی

بگیر دست من، آخر کرا همی بایی؟

مرا چه بود برین حال ؟ اینت رسوایی !

چنان که تو ز جفا هیچ می نیاسایی

چو روز کلبهٔ ادبار من بیارایی

در افتد ز سرمه کلاه رعنایی

میان بفخر ببندد، اگر بفرمایی

دلیروار، ندانم که از کجا آیی؟

بیک زمان همه آفاق را بپیمایی

که برد هیبت رایش ز دهر خود رایی

هزار لشکر آراسته بتنهایی

شدست دیدهٔ اقبال را چو بینایی

ز پشت اسب عدو را بنیزه بربایی

رخش ز خون چو رخ عاشقان بیالایی؟

ز خسروان جهان تو بجاه والایی

بجود ناسخ موج هزار دریایی

بپای قدر جبین فلک همی سایی

برزم جز همه آثار فتح ننمایی

همه مخالف کاهی و دولت افزایی

بروز معرکه آشوب جان اعدایی

بسان سرو مسطح سرش بپیرایی

ز روی آینه ملک زنگ بزدایی

که مشتری اثر و آفتاب سیمایی

کراست مسند شاهی بدین مهیایی ؟

بود منزه ز آفات، تا تو بر جایی

مگر ز طرهٔ مه پیکران یغمایی