ز عشقت ، ای عمل غمزهٔ تو خون خواری

مراست عیش دژم تا شدی ز دست آسان

بدان دو چشم دژم عیش من دژم خواهی

طلب همی کنی آزار من ، خداوندا

کسی که پای تو بوسد چگونه دل دهدت

بنفشه قد و سمن موی و لاله اشکم از آنک

گهی بگریم بر یاد تو بصد حسرت

اگر هزار چو من در فراق خود بکشی

مکن برنج گرفتار بیش ازین دل من

ز دست جور توام کشته گیر ، اگر ندهد

علاء دولت ، شاهی ، که دولت تیغش

خدایگانی کاجرام چرخ را با او

بعهد دولت او در جوار افضالش

بدوست طایفهٔ شرع را قوی دستی

چو ابر بارد هنگام مکرمت کف او

مظفرا ، تویی از خسروان ، که در گیتی

نجوم چرخ نیارند زد همی ز حیا

ستاره را نرود با تو هیچ بوالعجبی

کسی که با تو طریق مخالفت سپرد

بتیر تیز ، فلک را اگر بخواهی تو

بپایگاه و برفعت تو سپهر تأثیری

حریم صدر تو احرار از آن گزیدستند

همیشه تا که جهان راست فعل بد عهدی

امانت باد ز دست فنا و قهر ، که تو