ای طلعت تو بر فلک حسن مشتری

تو مشتری نه ای ، که ببازار نیکویی

گر خوش بود جوانی و اقبال خلق را

با طلعت چو لاله و زلف چو سنبلی

از چهره رشک مشتری و ماه و زهره ای

من چون در آب شکرم از عشق و باز تو

طیره ز نقش چهرهٔ تو نقش ما نوی

گر من بنفشه بر شدم از زخم کف ، رواست

من سیم و زر زاشک وز رخسار ساختم

ما را غم تو کرد توانگر بسیم و زر

در کار من فتاده زره وار صد گره

زلف تو شد زره گر و عارض بزیر او

ای حسن تو گذشته ز غایت ، نگشت وقت

گیتی بچشم کینه بمن هیچ ننگرد

پیدا و ظاهرست از احوال ما دوتن

چونانکه بر صحیفهٔ کردار شهریار

خسرو علاء دولت و دین ، اتسز ، آنکه هست

شاهی ، که در زمانه بدست وفا و عدل

شاهی ، که وقف کرد بر اشخاص مشرکان

چون علم ذات او ز مثالب شده جدا

ارزاق را مکارم او کرد تفرقه

در روزگار دولت او اهل فضل را

تابندگان گنبد فیروزه نام را

ای برج فضل و پیکر دانش بمعرفت

از روی قدر ناسخ هر هشت گنبدی

اصل جلالتی ، تو مگر چرخ اعظمی ؟

در حزم با ثبات زمین مسطحی

از قول و فعل قوت شرعی و ملتی

هم بحر داشتی تو و هم کان بخششی

با اقتدار بادی و با احتمال خاک

آنچ آمدست از تو بکفار شرق و غرب

رخت افکند سعادت و منزل کند شرف

اسلام را ز فتنهٔ یاجوج حادثات

هر نقطه ای ز جاه ضمیر تو عالمی

بحریست مردمی و تو در وی چو لؤلؤیی

از محض کبریا و بزرگی مرکبی

معدوم شد ز جود تو نام مطوقی

در احترام چون شب قدری ز روی قدر

در زیر پای بارهٔ چون باد وقت حرب

شخص مخالفان تو در موت احمرست

اندر پدید کردن روزی و روز خلق

در رزم و بزم زینت میدان و مجلسی

چون جان پاک با همه چیزی موفقی

سرمایهٔ تظاهر ملکی و دولتی

شایسته سیرتی تو و بایسته صورتی

باطل شده ز طعنهٔ تو رسم رستمی

صد طوس و نوذرست کمینه غلام تو

فردوس و کوثرست سرای عطای تو

پر شد وثاق صادر و وارد بعهد تو

ای اختر سعادت و نیکی ، خلاف تو

اندر شمار ملک تو آورد کردگار

من بنده بر افضل ایام مفخرم

مداح غیر من نسزد مجلس ترا

صدر تو خلد و مدحت من آب کوثرست

تو شاه سروری و نباشد بهیچ روی

بحرست خاطر من و درست لفظ من

با لفظ من نعیب بود نکتهٔ حبیب

از هر دری هزار هست بنده را

شعری و نثری را ببلندی و مرتبت

فرزند وار مدح تو طبعم بپرورد

ایمان و حب صدر تو هر دو گرفته اند

از بندگی تست مرا نام خواجگی

زربافت از تو بنده و اینک بشکر کرد

ممدوح عنصری اگر اکنون بزیستی

این دولت مبارک و این بارگاه را

شیطان همیشه تا بصفا نیست چون ملک

بادا معظم از شرفت قدر مملکت

داده رضا بصدر تو گیتی ببندگی

ای خورده بر افاضل عالم زمال تو

تا قد چون صنوبر و زلف چو عنبرست

بر تو گشاده باد در کام و بسته باد