پیکری روشن چو جان ، لیکن بلای جان شده

مملکت را همچو جان بایسته قالب را ولیک

مشرب لذات جباران ازو تیره شده

باس او هنگام ضربت در مضا و اقتدار

گشته پیدا مایهٔ او از زمین وز زخم او

او بنفشه رنگ و از وی خاک چون لاله شده

نکبت ارواح ابنای جهان را در وغا

در صفا مانند نفس عیسی مریم شده

از فراوان کاتش و آبست مضمر اندرو

عون او روز ظفر پیرایهٔ دولت شده

هیئت او چون زبان وز دفتر اسرار چرخ

چون کند اتلاف، ازو بسیارها اندک شده

او شده خندان چو برق و سرکشان رزم را

گشته بر سندان کمال حسن او ظاهر ولیک

جان شرک و بدعت از وی پر غم و انده شده

بر دوام دولت خوارزمشاهی تا بحشر

اتسز غازی، که از احداث عالم تیغ اوست

او چو موسی باید بیضا بهر بابی و رمح

گشته شادروان صدر او فلک وندر قتال

پیکر اقبال را اوصاف او اعضا شده

مرکبان لشکرش را کمترینه پایگاه

با وجود سلسبیل مکرمات از دست او

حاسدان را کینه او رنج بی راحت شده

وقت سرعت پیش سیر مرکب میمون او

قدرت و امکان نموده جاه او وز بیم او

ملک را آثار او آثار افریدون شده

ای حسام و رمح را وقت ملاقات عدو

با تو عالم راست همچون تیر و زیر گرز تو

ذکر اوصاف تو روح و قوت مرد و زن شده بود

گشته فرمان تو نافذ در بلاد شرق و غرب

کسری و دارا برغبت صدر درگاه ترا

گردن ملک ترا عقد شرف زیور شده

نیستی یزدان ولیکن اندر حل و عقد

حرمت درگاه تو چون حرمت کعبه شده

هر که بیند مر ترا داند که هست اخلاق تو

ذست تو اندر ایادی، طبع تو اندر حکم

از تو باسامان شده احوال ابنای هدی

هر که با گردون همی خوایید دندان از عناد

آن زمان کایام بیند بر شعاب سیل خون

همچو شیر شرزه در صف باره ها شیهه زده

از غریو گیر و دار و از نهیب طعن و ضرب

چهره ها از اشکها پر لؤلؤ لالا شده

اندر آن ساعت تو باشی در صمیم کارزار

با نکوه خواه تو هامون وغا روضه شده

یک جهان سرها ز زخم و پشت ها از بیم تو

خسروا، صاحب قرانی و ثنا خوان درت

تو چو پیغمبر شده اندر وفا و حسن عهد

گاه شعرم از قبولت قبلهٔ تحسین شده

بوده ام بی نام و بی نانی من اندر دست چرخ

خاطر پژمردهٔ من در ظلال جاه تو

تا بود افلاک دوار و بصنع ایزدی

سال و مه بادا ز تف آتش احداث چرخ

باد ویران بقعهای شرک از شمشیر تو

خسروا، گیتی زباست بر عدو زندان شده