ای زلف مشک فام تو لاله سپر شده

با گونهٔ دو عارض و با طعم دو لبت

ای بسته بر میان کمر جور وزین قبل

تو رفته از کنار من و در فراق تو

پرورده من بخون جگر مر ترا بناز

تو برده سر ز عهد من و بی تو عهد عمر

بی روی و مویت ، ای بعزیز چو سیم و زر

از خوب خوب تر شده نقش جمال تو

عشق من و جمال تو در کل شرق و غرب

خوارزمشاه عالم عادل ، که صدر اوست

در جسم ملک حشمت او چون روان شده

در بسط عدل و رفع ستم عهد ملک او

با طول و عرض همت بی منتهای او

تأیید را عزیمت او مقتدا شده

هنگام التقای دو لشکر بحربگاه

ای خار دوستان ز وفاق تو گل شده

در واقعات علم و در حادثات دهر

از آتش حسام تو در ضمن معرکه

گیتی ز بسط تو کمینهٔ نشان شده

در باغ و بوستان معالی و مکرمات

در خشک سال حادثهٔ چرخ سفله طبع

گویندگان مدحت و جویندگان زر

از اصطناع هاه تو در حق اهل فضل

من بنده را فضل قبول تو نام و باگ

دیوان من ز بس غرر مدحهای تو

فرخ نهال سعی مرا در ثنای تو

بوده ز جور حادثه احوال من دگر

ما را کنار مکرمت و دوش بر تو

تا هست چرخ دایر و سیر نجوم او

تا دور حشر باد ، علی رغم روزگار

بی نهضت سپاه تو از هٔفت فلک

از آتش حسام تو و آب چشم خود

قربان وعید تو ، که شعر شریعتند