ای در کف عزیمت تو خنجر چو آب

بحریست خاطر تو پر از گوهر هنر

پیرایهٔ روان شده مهر تو، چون خرد

ایام بی طراوت اقبال تو دژم

از راه بر و لطف تویی مالک القلوب

دولت گزیده بر در معمور تو مقام

صدر تو همچون خلد و چو انفاس اهل خلد

از بهر نصرة تو زند چرخ بامداد

خاکی که یاد خلق حمیدت برو وزد

تا از حجاب چهرهٔ ملکت نشد پدید

اندر میان پیشه و وادی ز عدل تو

تأیید را برایت و رأی تو التماس

اوقات مدحت تو مبارک تر از مشیب

از حادثات حضرت محروس تو مآل

از لفظ فایق تو حسد برده در پاک

دوزخ ز تف کوشش تو کمترین شرار

یک پایه از جلال تو برتر ز صد فلک

در خشکسال حادثه کشت امید را

فرزانگان گرفته و احرار یافته

چون بحر باشکوهی و دشمن ز بیم تو

از خواب بر نخیزد، الا بنفخ صور

گر شعله ای ز خشم تو بر بحر بگذرد

از تو بدیع نیست هنر، چون ز می نشاط

بر دشمنان بخنجر و بر دوستان بجود

روزی که نیزه را بود ز سینها غلاف

از معرکه بعالم علوی کند رحیل

گردد گشاده چهرهٔ آجال را قناع

سرها پر از خمار کند بادهٔ طعان

همچون زمین ساکن گردون در اضطرار

از خون تازه پشت زمین چون رخ تذرو

چون کام مار حربگه و چون زبان او

شیران حرب را و دلیران رزم را

آنگه ز باد تیر تو جان ها شود هبا

بر جان بدسگال تو از صفحهٔ اجل

عاجز شود ز حفظ عنان دست صفدران

گردد چو خاک زیر سم مرکبان تو

یارب ! چه روز بود ، که از خون مشرکان

از بانک صفدران دل آفاق پر فزع

چندین هزار پیر تن و شیر دل همه

از پیچ نیره تو تن صفدران بپیچ

شاها ، ز کارزار تو همت عدوت را

آمد بصد امید و بصد درد بازگشت

از کوهسار صید شتابان رود ولیک

آورد روی سوی ملاقات شرزه شیر

با حمله تو زمرهٔ کفار را چقدر ؟

از آهوان نباید کاری بجز گریز

این فتح آیتیست ز آیات عز تو

معلوم شد که : تا ابدالدهر ایمنست

شاها ، جناب توست که آرند اهل فضل

هر کو باین جناب کرم کرد التجا

من بنده ، تا ز باب رفیعت جدا شدم

نستد دلم ز دست طرب هیچ تحفه ای

مستور کرد چرخ ز من چهره نشاط

گه بر تنم ز لشکر تیمار تاختن

منت خدای را ! که رسیدم بصدر تو

نی اخترم بچشم اداوت کند نظر

زین خاطر چو بحر بر آرم بتازگی

نامی و نعمتی ، که مرا بود ، دی برفت

تا هیچ پشه را نبود اقتدار پیل

بادا دعای ملک تو تسبیح مرد و زن !

طبع موافقان تو پیوسته در نشاط!

جمشیدوار ، در چمن مملکت بچم