ای گوهر زمین ز وقار تو برده سنگ

چندین هزار کوه ، که اوتاد گیتی اند

اعلام تو ز چهرهٔ نصرت فشانده گرد

هستی هزار حاتم طایی بوقت جود

در زلزله ز حملهٔ جیش تو روم و ترک

گرگ از وفول عدل تو گشته عدیل میش

آنجا که لطف تست بود خار چون رطب

از دست کوشش تو مخالف بروز رزم

از گنج بخشش تو موافق بگاه بزم

شبدیز تست آنکه بود روز کر و فر

بیشه نوردتر ، چو بتفسید ، از هزبر

بر باد صرصرت مقدم گه شتاب

ای تازیان عزم ترا وقت تاختن

جاه تو هر نفس ز یکی گوشهٔ زمین

ملک جهان بچنگ تو و زهر رگ عدوت

شاها منم که گویی مناقب ربوده ام

بالای کوه فضل مرا مستقر شدست

بانگست و لاف باده گران، علم با منست

نه هر که چون منست بصورت چون من بود

اکنون که نوبهار بباغ و براغ در

بزادی زنگ غم ز دل خلق و باده گیر

تا هست همچو عارض معشوق یاسمین

بادا ز بخت قسم ولی تو عاطفت

دستی که نیست کاتب مدح تو باد شل

گردن کشان لشکر اعدات را بقهر