وَ اللَّیْلِ إِذا یَغْشاها (۴) و بشب که آفتاب بپوشد.

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها (۵) و بآسمان و باو که آن را برآورد.

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها (۶) و بزمین و باو که آن را بگسترانید.

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها (۷) و بمردم و باو که آفرینش او راست کرد.

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها (۸) و در دل او شناخت نهاد تا بدانست بدى خویش و نیکى خویش.

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاها (۹) پیروز آمد و رسته آن کس که تن خویش باصلاح آورد و هنرى کرد.

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها (۱۰) و با پس ماند و نومید آمد او که تن خویش فرو مایه کرد و گم‏نام.

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها (۱۱) دروغ‏زن گرفت ثمود پیغامبر خویش را بوى اندامى خویش و بناپاکى خویش.

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها (۱۲) آن گه که بخاست آن بدبخت‏تر ایشان.

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ایشان را گفت پیغامبر خداى ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیاها (۱۳) بازشید و گذارید شتر خداى را و آبشخور او.

فَکَذَّبُوهُ دروغ‏زن گرفتند او را فَعَقَرُوها بکشتند او را و پى زدند.

فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ در سرایشان پوشید و بر سر ایشان فرو هشت عذاب خداوند ایشان بگناه ایشان فَسَوَّاها (۱۴) ایشان را با زمین یکسان کرد.

وَ لا یَخافُ عُقْباها (۱۵) و از سرانجام کرد خویش نترسید.