می سرایم قصه ای از ساز او

سر کند در گوش جان آوازها

وز نوای جویباران نرمتر

لیک دراین ساز سوزی دیگر است

ناله او با دلم آن می کند

شمع داند قدر داغ لاله را

غیر را در خلوت ما راه نیست

مردم عاشق گروهی دیگرند

راز عشق از کوهکن باید شنید

قصه دیوانه از دیوانه پرس

بانگ مستان گریبان چاک را

لاله ای از داغ حسرت سوخته

در محبت کس به روز من مباد

غیر اشک گرم و آه سرد نیست

مانده بر زانوی خاموشی سرم

نغمه شادی مرا از یاد رفت

ساز محجوبی بر افلاکم برد

مرتضی از مردم امروز نیست

زانکه چون من از دو عالم رسته است

همچو شمع از آتش دل زنده ایم