سحاب افکند پرده بر روی مهر

ردای قصب کوه گیرد بهدوش

کشد پرده سیمگون آبگیر

چمن ماند از زلف سنبل تهی

که نه غنچه ماند به گلبن نه برگ

چراغ دل بوستانیان شود

جهان را بر انگیزد از بوی خویش

کزو باغ افسرده گرمی گرفت

که با باغ بی برک و بر ساخته است

که انگیختی آتش مهر من

تهی از گل و لاله شد گلشنم

سیه موی من کرد چون سیم خار

مرا برف پیری به سرنشست

ز مستان غم را بهار آمدی

مرا آتشین لاله ای چون تو هست

که با جان افسرده ای ساختی