زلف و رخسار تو ره بر دل بیتاب زنند

شکوه ای نیست ز طوفان حوادث ما را

جرعه نوشان تو ای شاهد علوی چون صبح

خاکساران ترا خانه بود بر سر اشک

گفتم : از بهر چه پویی ره میخانه رهی