عیبجو دلدادگان را سرزنش ها میکند

با غم جانسوز می سازد دل مسکین من

عکس او در اشک من نقشی خیال انگیز داشت

از طربناکی به رقص آید سحرگه چون نسیم

خاک پاک آن تهی دستم که چون ابر بهار

دیده آزاد مردان سوی دنیای دل است

عشق و مستی را از این عالم بدان عالم بریم

همچنان طفلی که در وحشت سرایی مانده است

هر که تاب منت گردون ندارد چون رهی