دل آزاده ام از صبح طربناک تر است

دل خالی ز محبت صدف بی گوهر است

مگذر از باده مستانه که شب در گذر است

دل ماتمزده در سینه من نوحه گر است

همچو شمع سحر آمیخته با یکدیگر است

ای بسا خنده که از گریه غم انگیزتر است

قبله مردم صاحبدل و صاحب نظر است

همه گویند ولی گفته سعدی دگر است