در چمن چون شاخ گل نازک تنی افتاده است

چون مه روشن که تابد از حریر ابرها

یک جهان دل بین که از گیسوی او آویخته

روی گرمی شعله ای در جان ما افروخته

دیگرم بخت رهایی از کمند عشق نیست

نور عشق از رخنهٔ دل بر سرای جان دمید

چون نسیم اندام او را بوسه باران کن رهی