پیش رخسارت کسی بر لب نیارد نام صبح

چون دمید از پرده شب روی سیمین فام صبح

تلخ شد عیش من از لبخند بی هنگام صبح

پرتو می چون فروغ آفتاب از جام صبح

نور هستی بخش میبارد ز هفت اندام صبح

از چه آید هر نفس بوی بهشت از کام صبح ؟

تا کجا آرام گیرد جان بی آرام صبح ؟

نیست فرقی بین آغاز شب و انجام صبح

ورنه آرامش پذیرد مرغ شب هنگام صبح

در شکر خندی است فرجام من و فرجام صبح

مردم و نشنیدم از خورشید رویی نام صبح