ای صبح نودمیده! بناگوش کیستی؟

از جلوهٔ تو سینه چو گل چاک شد مرا

همچون هلال بهر تو آغوش من تهی است

مهر منیر را نبود جامهٔ سیاه

امشب کمند زلف ترا تاب دیگری است

ما لاله سان ز داغ تو نوشیم خون دل

ای عندلیب گلشن شعر و ادب رهی