هر چند که در کوی تو مسکین و فقیریم

خاریم و طربناک تر از باد بهاریم

از نعره مستانه ما چرخ پر آواست

از ساغر خونین شفق باده ننوشیم

بر خاطر ما گرد ملالی ننشیند

ما چشمه نوریم بتابیم و بخندیم

هم صحبت ما باش که چون اشک سحرگاه

از شوق تو بی تاب تر از باد صباییم

آن کیست که مدهوش غزلهای رهی نیست ؟