بر جگر داغی ز عشق لاله رویی یافتم

عمری از سنگ حوادث سوده گشتم چون غبار

خاطر از آیینه صبح است روشن تر مرا

گرمی شمع شب افروز آفت پروانه شد

بی تلاش من غم عشق تو ام در دل نشست

تلخکامی بین که در میخانه دلدادگی

چون صبا در زیر زلفش هر کجا کردم گذار

ننگ رسوایی رهی نامم بلند آوازه کرد