چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی

تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی

در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی

من سلسله موجم تو سلسله جنبانی

داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی

کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی

روی از من سر گردان شاید که نگردانی