اعرابئی به دجله کنار از قضای چرخ

ناگه ز کینه توزی گردون گرگ خوی

مسکین ز هول شیر هراسان و بیمناک

چون بر فراز نخل کهن بنگریست مرد

گیتی سیاه گشت به چشمش که شیر سرخ

نه پای آنکه آید ز آن جایگه فرود

خود را درون دجله فکند از فراز نخل

بر شط فرو نیامده آمد به سوی او

بیچاره مرد ز آن دو بلا گرچه برد جان

از چنگ شیر رست و ز چنگ قضا نرست

جادوی چرخ چون کند آهنگ جان تو

کام اجل فراخ و تو نخجیر پای بند

ور ز آنکه بر شوی به فلک همچو آفتاب