مستیم و خرابیم ز پیمانه دشتی

چون زمزمه رود و چو آوای شب آهنگ

زان باده صافی که دهد مستی جاوید

او فتنه زیبائی و دیوانه عشق است

جانانه او نیست به جز خواجه شیراز

از باده بود مستی رندان و رهی را