وز اهل دل پیام رسانم تو را پیام

اشعار تو ستوده بود ای ستوده نام

زان رو که لوح سینه ات از کینه پاک بود

اندیشه ات چو مهر فلک تابناک بود

گوهرشناس بود، دل تابناک تو

آمد رهی، که لاله فشاند به خاک تو

گر ظاهرا پدید نه ای در میان ما

چونان که نام سعدی شیرین زبان ما

جان باختی که برفکنی رسم بندگی

مردن به راه خلق بود شرط زندگی

با آنکه دور بود ز شهر و دیار تو

افشان کند شکوفه و گل بر مزار تو