عزم وداع کرد جوانی به روستای

طبع هوا دژم بد و چرخ از فراز ابر

زن گفت با جوان که از این ابر فتنه زای

در این شب سیه که فرو مرده شمع ماه

لیکن جوان ز جنبش طوفان نداشت باک

برخاست تا برون بنهد پای زآن سرای

سرو روان چو عزم جوان استوار دید

بر چهر یار دوخت به حسرت دو چشم خویش

با یک نگاه کرد بیان شرح اشتیاق

چون گوهری که غلطد بر صفحه ای ز سیم

زآن قطره سرشک فروماند پای مرد

آتش فتاد در دلش از آب چشم دوست

این طرفه بین که سیل خروشان در او نداشت