دهر دریاست، بیندیش ز طوفانش

سر بتدبیر بپیچ از خط فرمانش

یارهٔ جان نشود لل و مرجانش

که نه این نامه بخوانیم و نه عنوانش

داستانهاست بهر گوشه ز دستانش

مخر ای دوست نه کرباس ونه کتانش

نه یکی سنگ درستی است بمیزانش

خنده ها کرده بمردم لب خندانش

ماندنی نیست نه بنیاد و نه بنیانش

شد پریشانی پاکان سرو سامانش

بر حذر باش ازین گله و چوپانش

تو همی پاره کنی رشتهٔ پیمانش

عیب و نقص تو شود پستی و نقصانش

نکند هیچ جز این نور، گریزانش

گر که هر لحظه نسائیم بسوهانش

منشین بیهده بر سفرهٔ الوانش

تا که در باز کند بهر تو دربانش

نبود راه سوی درگه ایقانش

وای و صد وای برین کعبه و قربانش

هیچگه کند نشد پنجه و دندانش

شوره زاریست که نامند گلستانش

که بود راه سوی مسکن شیطانش

کیست آنکو نگرفتند گریبانش

کوش کاز پای نیفتی به بیابانش

چه نصیبی بود از چشمهٔ حیوانش

مزن از آتش دل، دست بدامانش

ابر تیره است، بیندیش ز بارانش

شیر یک قطره نخوردست ز پستانش

خفت از خستگی و داد بزاغانش

به تنوری که ندیدست کسی نانش

چه بری رنج پی وصلهٔ پالانش

باید آباد کنی خانهٔ دهقانش

که گرفتند و فکندند بزندانش

چه همی یاد دهی حکمت لقمانش

گر چه یک عمر دهی جای بزرگانش

چه شکایت کنی از خار مغیلانش

همت و کارشناسی کند آسانش

آنکه اندیشه نبودست ز عمانش

ببرد روشنی لؤلؤ رخشانش

کاش یک لحظه بدل بود غم جانش

دست هرگز نتوان برد بچوگانش

شب و روز و مه و سالند چو اغصانش

رو بیارای به پیرایهٔ عرفانش

برو ای دوست گهر میطلب از کانش

بخور از میوهٔ شیرین فراوانش

نبری فایده زین گازر و اشنانش

فرصتت هست، مده فرصت جولانش

ما ندادیم گه تجربه میدانش

گر بتدبیر نبندیم دبستانش

راز سر بسته و رسم و ره پنهانش

تا نپرسند ز سر گشتهٔ حیرانش

چرخ هر تحفه دهد، منگر و مستانش

سنگریزه است همه لعل بدخشانش

نبری تا بسوی کوره و سندانش

سجده کردی گه و بیگاه چو یزدانش

دیو زان بنده چه دزدد به جز ایمانش

دین گران بود، تو بفروختی ارزانش

درد افزود، نکردیم چو درمانش

بهچ توشی نخریدیم ز دکانش

تا که تادیب کند گردش دورانش

که چو بد کرد، نکردیم پشیمانش

کرد جمعیت نا اهل پریشانش

روبهش پوست برد، شیر خورد رانش

کس ندانست چه آمد به سلیمانش

گر نمیخواند کسی دفتر و دیوانش

جامه کن زین دو هنر بر تن عریانش

چه همی کند کنی خنجر و پیکانش

هنر از نزد تو برخاسته، بنشانش

چه کند کاهل نادان تن آسانش

نخورد کس نه ز خام و نه ز بریانش

تاجر وقت بگیرد ز تو تاوانش

ما نبودیم، قضا بود نگهبانش