نور بودیم و شدیم از کار ناهنجار نار

داشتیم ار یک هنر، بودش قرین هفتاد عار

کاش میکردیم عمر رفته را روزی شمار

خانه روشن گشت، اما خانهٔ دل ماند تار

از پی یک سیب بشکستیم صدها شاخسار

کرد ما را پایبند و خود شدیم آخر شکار

هر که را پروانه آسانیست پروای شرار

سنگ بر سر زن هوس را تا نگشتی سنگسار

خوار شد چون من هر آنکو همنشینش بود خار

گه بپیچانند گوشت، گه دهندت گوشوار

تا بتابی نخ برای پود، پوسیداست تار

هیچ دانستی در این مکتب که بود آموزگار

پند گفتند و نپذرفتی یکی را از هزار

زینهار از دشمنان دوست صورت، زینهار

زندگانی نیک کن تا دیو گردد شرمسار

میوه ها بردند دزدان زین درخت میوه دار

تا که گردد باغبان و تا که باشد آبیار

کوش، پروین، تا به تاریکی نباشی رهسپار