سوخت اوراق دل از اخگر پنداری چند

روح زان کاسته گردید و تن افزونی خواست

زاغکی شامگهی دعوی طاوسی کرد

خفتگان با تو نگویند که دزد تو که بود

گر که ما دیده ببندیم و بمقصد نرسیم

دل و جان هر دو بمردند ز رنجوری و ما

سودمان عجب و طمع، دکه و سرمایه فساد

چه نصیبت رسد از کشت دوروئی و ریا

جامهٔ عقل ز بس در گرو حرص بماند

پایه بشکست و بدیدیم و نکردیم هراس

آز تن گر که نمیبود، بزندان هوی

حرص و خودبینی و غفلت ز تو ناهارترند

دید چون خامی ما، اهرمن خام فریب

چو ره مخفی ارشاد نمیدانستیم

دیو را گر نشناسیم ز دیدار نخست

دفع موشان کن از آن پیش که آذوقه برند،

تو گرانسنگی و پاکیزگی آموز، چه باک

به که از خندهٔ ابلیس ترش داری روی

چو گشودند بروی تو در طاعت و علم

دل روشن ز سیه کاری نفس ایمن کن

دفتر روح چه خوانند زبونی و نفاق

هیچکس تکیه به کار آگهی ما نکند

تیغ تدبیر فکندیم به هنگام نبرد

روز روشن نسپردیم ره معنی را

بسکه در مزرع جان دانهٔ آز افکندیم

شوره زار تن خاکی گل تحقیق نداشت

تو بدین کارگه اندر، چو یکی کارگری

تو توانا شدی ایدوست که باری بکشی

افسرت گر دهد اهریمن بدخواه، مخواه

دیبهٔ معرفت و علم چنان باید بافت

گفتهٔ آز چه یک حرف، چه هفتاد کتاب

اگرت موعظهٔ عقل بماند در گوش

چه کنی پرسش تاریخ حوادث، پروین