ای دل عبث مخور غم دنیا را

کنج قفس چو نیک بیندیشی

بشکاف خاک را و ببین آنگه

این دشت، خوابگاه شهیدانست

از عمر رفته نیز شماری کن

دور است کاروان سحر زینجا

در پرده صد هزار سیه کاریست

پیوند او مجوی که گم کرد است

این جویبار خرد که می بینی

آرامشی ببخش توانی گر

افسون فسای افعی شهوت را

پیوند بایدت زدن ای عارف

زاتش بغیر آب فرو ننشاند

پنهان هرگز می نتوان کردن

دیدار تیره روزی نابینا

ای دوست، تا که دسترسی داری

زیراک جستن دل مسکینان

از بس بخفتی، این تن آلوده

از رفعت از چه با تو سخن گویند

مریم بسی بنام بود لکن

بشناس ایکه راهنوردستی

خود رای می نباش که خودرایی

پاکی گزین که راستی و پاکی

آنکس ببرد سود که بی انده

اول بدیده روشنئی آموز

پروانه پیش از آنکه بسوزندش

شیرینی آنکه خورد فزون از حد

ای باغبان، سپاه خزان آمد

بیمار مرد بسکه طبیب او

علم است میوه، شاخهٔ هستی را

نیکو نکوست، غازه و گلگونه

عاقل بوعدهٔ برهٔ بریان

ای نیک، با بدان منشین هرگز

گردی چو پاکباز، فلک بندد

صیاد را بگوی که پر مشکن

ای آنکه راستی بمن آموزی

خون یتیم در کشی و خواهی

نیکی چه کرده ایم که تا روزی

انباز ساختیم و شریکی چند

برداشتیم مهرهٔ رنگین را

آموزگار خلق شدیم اما

بت ساختیم در دل و خندیدیم

ای آنکه عزم جنگ یلان داری

از خاک تیره لاله برون کردن

ساحر، فسون و شعبده انگارد

در دام روزگار ز یکدیگر

در یک ترازو از چه ره اندازد

هیزم هزار سال اگر سوزد

بر بوریا و دلق، کس ای مسکین

ظلم است در یکی قفس افکندن

خون سر و شرار دل فرهاد

پروین، بروز حادثه و سختی