تا بدانی که دوستدار کشی

تا کی از عشوه نیم مستان را

آتشم زن که زنده گردم باز

تا به کی این عروس عصمت را

عشق را شو، که خویش را ترسم

در قیامت کند گل افشانی

ترسم ای عشق مهربان که مرا

مردم از شوق، ای دعا وقت است

منت قتلم ار کنی قسمت

به تماشا طلب ترحم را