جانم ز سینه بر زه دامان بر آمده

ناز غرور کی نهد از سر که این نهال

با دل بگوی عیب شهادت که این اسیر

آشفتگی که صید تو گوید که این شکار

گویا که درد و داغ توام یار بوده است

شوق دلم به دادن جان بین که گاه نزع

طوری است دیر ما که در او جلوه کرده است

مرهم اگر نسوخته در چاک سینه چیست

هر گاه گفته ایم که عرفی اسیر کیست