خوش در خور است، حسرت تو با گریستن

بی گریه دوستدار تو آرام گیر نیست

گویی که یاد می کنمت گه گهی، ولی

نازم به غمزهٔ تو که یک گام کرده است

من خود کی ام که گریه به حالم کنی، ولی

گر کام دل ز گریه میسر شود، ز دوست

عرفی حریف دیدهٔ تر نیستی، ولی