مستیی کو که خرد را ز جنون دل شکنیم

موح دریای بلا می دهد این مژده که ما

ای مگس بال و پر طعنه فرو ریز که ما

زخم ناسور به صد عجز خَرَد نیش زجاج

کعبه از ننگ ملول است، بیایید که ما

عرفی از سامری عشق دهد رخصت ما