از گریه های بیهده سر تا به پا ترم

با آن که عمرهاست که بیگانه با منست

رضوان چگونه گوش به دستان من کند

خود را چه سان فروشم و کس چون خرد مرا

نتوان دم از قبول بدین مایه زد، که من

ای کام بخش غمزه اگر بینوا کُشی

بی مهری تو دم به دم افزون تر است و من

از شیوه های عشق تو که سرکش کسی نیافت

یک روز غم به شب نرساندم که غم نگفت

گر در زمانه یار وفا کیش دیدمی

عرفی بتاز بر اثر نور دانشم