تا کی به حرم تشنه لب و مضمحل افتم

کو معرکهٔ عشق که از بوی شهادت

آخر که مرا گفت که از باغچهٔ قدس

مستی ز من آموز که چون شعلهٔ مرهم

کو انجمن قرب که تا بال گشایم

عرفی که گمان داشت که از وادی اسلام