از باغ جهان رخ ببستیم و گذشتیم

دامن کش ما بود فریب غم ناموس

هر گه که به ما راحتیان راه گرفتند

پا بست در آتش زدن و رفتن از این دشت

گفتند که از کعبه گذشتن نه ز هوش است

صد جا به کمند آمده بودیم در این راه

هر گاه که چشم من و عرفی به هم افتاد