کسی کو دلگشا ماند، دلش چون سنگ می بینم

به راه عشق هر کس کوششی دارد به غیر من

ندانم کاین پریشان دل چه می خواهد ز جان خود

همین غم ها به عهد جهل بود اما نمی دیدم

تو حق می بینی و من هم ای حکیم، این جنگ بی سود است

نقاب از چهره تا افکنده ای، خورشید تابانم

نمی دانم که عرفی را چه معنی می خلد در دل