گاهی مصیبت خود، گاهی ملال مردم

تا خون دل توان خورد، ای تشنهٔ کرامت

همت ز خویشتن جو، چون بایزید و شبلی

در جلوه گاه معشوق، عمرم گذشت، لیکن

بانگ ان الحق ما، بی های و هو بلند است

هنگام عذرخواهی، تاوان زهر نوش است

واله شده است عرفی، بر نقش خامهٔ خویش