منم که بهر دل اسباب داغ می دزدم

دمی که بر نفس اهل درد می جوشم

ز بهر آن که چکانم به کام تشنه لبان

دگر به وادی ایمن رسم وگر نه که من

نیم ز فصل خزان عرفی از چمن بی فیض