چو تیر از دل کشم کو شربتی از لعل خندانش

به دامن چشمم از خوناب حسرت پاک می سازد

حریم دل بود منزلگه دل ها، ولی عارف

به زجری کشتهٔ آن غمزه گردیدم، که از خجلت

به گاه خواب سر بر زانوی خسرو نهد شیرین

چه منت ها که بر خوبان نهد در پرسش محشر

چه دردی داشت، عرفی، از گریبان چاک ناکردن