از بس که بود جان، دم رفتن نگرانش

این بخت که افسانهٔ عشق تو شنیدست

دل مسند شاهی است که صد دلبر کنعان

زحمت مکش ای خضر که از بیم ملامت

در سینهٔ مخمور وصالت نتوان یافت

فریاد که هر غم که رسد بر در هستی

عرفی لب غماز چه بندی که بود عشق