مده تسلی ام از صلحِ بیم دار هنوز

مباد روز قیامت، به وعده گاه بیا

به دست بوس تو از ذوق، جان برآمد، لیک

فروگرفت در و بام دیده را حیرت

شوم فدای تو ای دل، که جمله خوبی، لیک

خزان گرفت گلستان عیش را، عرفی