کی دلم شاد از می ناب و نوای نی شود

هر که را سیماب غفلت ریخت آسایش به گوش

گر دو رهرو متفق گردند در راه خطر

زاهد بیهوده گو را مانع از هذیان مشو

آن که جوید سربلندی از مصیبت های عشق

از نگاه گرم دشنامِ لبِ می گون او

زین که خواهد محو شد عرفی، ز دندان لب ببند