دودی ز دل برآمد و خون جوش می زند

ای سامری زیاده کن افسون و دم که باز

پژمرده گشته بود کهن داغ های دل

تا جنتم به فال در آمد، بهشت را

در وادیی گمم که ز دل های تشنکان

تا زخم دل گشوده و در خون نشسته ام

عرفی کجاست غمزه، به تقلید او که باز