ذوق رهایی نیافت، آهوی سر درکمند

جان سلامت روی، باد فدای گزند

دل که فراغش مباد، سینه که بر ما درند

همنفس ساده لوح، گو که بسوزد سپند

رخصت جامی نداد، محتسب بالوند

ننگ خمار منست، نشأء عشق بلند

خون لبم می چکد، عاقبت از زهرخند