133
غزل شمارهٔ ۲۷
ار نالهٔ شبانه اثر برده ایم ما
ناموس گریه های سحر برده ایم ما
سرمای عافیت نشناسیم کز ازل
در گرمسیر عشق به سر برده ایم ما
باد مراد گر نوزد دم به دم چه باک
کشتی ز موج خیز به در برده ایم ما
راهی که خضر داشت ز سرچشمه دور بود
لب تشنگی ز راه دگر برده ایم ما
سود متاع ما چه بود کز دیار عمر
مژگان خشک و دامن تر برده ایم ما
خامی نرفت عرفی و گشتیم بحر و بر
بنشین که آبروی سفر برده ایم ما